قرار غروب

یک شب سرد دیگر زمستانی را در زیر پتو می‌گذرانم. تنها صدای تیک تیک ساعت میاید و ایشان هم رفته سر وبینارهایش بر روی ترید میل!آرامش شبهای زمستانی را دوست دارم. ما در قرطینه هستیم آنهم چه قرنطینه ای. از ۸ شب تا ۵ صبح از خانه بیرون نباید برویم. تنها برای خرید خوراکی آنهم نه بیشتر از  ۵ کیلومتر از خانه و تنها یک نفر از خانواده. پیادهروی،  دویدن و دوچرخه سواری هنوز آزاد است و خوب دکتر و درمان هم که میتوانیم برویم. همه فروشگاه ها بسته اند و شهر ارواح شده این شهر پر جنب و جوش ما. ماسک که اگرنزنیم جریمه میشویم. بماند که گروههای آنتی ماسک گردهمایی دارند و دورهمی میگیرند و پلیس دستگیرشان میکند. 

دیشب یک پیام آمد برایم که در یک فروشگاه  هفته پیش چند نفر کرونا گرفتند و بسته بودند و حالا همه تست دادند و همه منفی هستند و آنهایی هم که گرفتند در خانه مانده اند و اینکه چه کارهایی را آن فروشگاه انجام  داده و.... من آنجا فکر کنم نزدیک به یک ماهیست که نرفتم با این همه برایم پیام داده بودند. این هم اپ کووید که یکسری میگفتند چیز به درد نخوریه. 

امروز ایشان رفت یکسر به آفیسش زد،  گفتم برنج بگیر و گوشت چرخکرده با سنگدان و دل برای فرشته کوچولو و قورمه سبزی. راستش را بخواهید بهش گفتم ولش  کن نگیر. از بس خرید  نکرده برای خانه یکجوری بود که انگار لطف بزرگی دارد میکند به من. زمانی هم که رفت هی میخواستم پیام بدهم نخر که با خودم کنار آمدم و گفتم بگذار بخرد. امروز صبح ۹.۵ بیدار شدیم،  دوباره ساعت خوابمان به هم ریخته. برای صبحانه نیمرو با سوسیس و لوبیا و هش براون(کوکو سیبزمینی خودمانه) و آب پرتقال و قارچ و گوجه گیلاسی تفت داده شده درست کردم.ایشان هر چی تابه بود شست با دست و بشقابها و لیوانها را گذاشت توی ماشین. پرند هها را غذا داد. من دوش گرفتم و سه سری ماشین را روشن کردم. ایشان رفت آفیسش و من تازه ساعت ۱۲ بلند شدم و برای ناهار لوبیا پلوددرست کنم. برای فرشته هم غذا پختم،  قرصهایم را خوردم. هوا سر و بارانی و طوفانی بود. دوست دارم دورم را خلوت کنم و یکچیزهایی را بدهم برود و چیزهای نو بخرم. میز جلوی مبل بگیرم و استایل خانه را جور دیگری کنم. گلدانهایم جان ندارند و تنک شده اند. بگذرد این ۶ هفته و یک کارهایی انجام بدهم. آبرنگ هایم را قاب گرفتم و حالا ایشان  بزند به دیوار برایم. ساعت ۳ ناهار خوردیم با ترشی و سالاد شیرازی و ایشان رفت خوابید.من جورنال نویسیم را انجام دادم و برای پرنده ها دانه ریختم. 

ساعت ۵ چای دم کردم و میوه  شستم و با فرشته رفتیم پیادهروی که باد سردی میوزید. من غروبها قرار دارم با پرنده ای توی راه جنگلی. جلوی خانه پرند ه های دیگر میزنند این بیچاره را و چون مریض است کتک میخورد. هرروز برایش گردو و بادام هندی میبرم توی راه جنگلی و پر میزند و میاید تا غذایش را بدهم. نه زبان هم را میدانیم و نه قراری از پیش گذاشته ایم. او میداند  من میایم و من میدانم چشم به راه نشسته است.

فکر هم را میخوانیم،  انرژی هم را دریافت میکنیم. 

انگار ما همه به هم راه داریم. همه ما،  انسانها، موجودات و همه چیز در این دنیا. مانند ریشه های درختان در هم پیچیده هستیم. هم دوست داشتنی است و هم ترسناک اینکه انرژی من در شما و شما در من و آن درخت در شما و میلیادرها چیز دیگر روان است. برای همین میگویم خوب باشیم،  مهربان باشیم،  دوست داشته باشیم که این انرژی جریان پیدا کند تا انرژی پلیدی و حسادت و نفرت. 

شمایی که اینجا را میخوانی این را بدان که زیبا هستی،  کسی در این دنیا دوستت دارد و تو را به یاد دارد،  برایت دعا میکند و خوبی میخواهد. 

خدایا سپاسگزارم که همیشه کمکم کرده ای و زندگی خوبی برایم ساخته ای. 

سپاسگزارم سپاسگزارم سپاسگزارم