حال را دریاب

اگر در گذشته بمانیم همیشه افسوس میخوریم. ازکارهامون،  کارهاشون،  کارهایی که باید و نباید میکردیم،  از داد و بیدادهای تو دل مانده، از خشمهای بیرون نریخته،  از روزهای خوبی که نیستند،  از آدمهایی که رفتند  و شکستیم  و.......

اگر در آینده بگردیم،  نگرانیم برای خیلی چیزها،  زندگیهای خودمان و نزدیکان و دوران،  آرامش،  بیماری،   پیری،  پول و....

تنها اگر  در این دم زندگی کنیم و آرزوهایمان  را پرو بال بدهیم  هم حال خوب است  و هم آینده را ساخته ایم. 

از امروز تلاش کنیم در حال  باشیم؛ من مینویسم  و تنها به نوشتن میپردازم. من به نوشیدن یک لیوان آب میپردازم. 

گذشته که درگذشته؛  اگر کسی سانحه ای داشته باشد آیا باید بماند در آنجا و بارها به خودش بگوید که چه شد. از کجا آسیب‌دید،  چند بار باید برای خودش بازگو کند. 

از گذشته باید آموخت و رفت. 

اگر دوستی با شما بدرفتاری کرد؛  نیازی به دوره نیست. یاد بگیرید آنچه باید  یاد گرفته شود و بگذرید. 

همه ما بر سرراه هم سبز  میشویم تا از  هم بیاموزیم. تا به رشد هم کمک کنیم؛  هرچند تلخ و بد باشد. 

یک پست باید بنویسم درباره آرزو هایمان که چرا دست نیافتنی هستند گاهی. 

ساعت ۲.۲۳ دقیقه ۲۳ جون هست. سرد و نمناک؛  ایشان کنارم خوابیده و فرشته کوچولو پایین پایم. 

این خانواده کوچک سه نفری من است در ته دنیا. 

خدایا سپاس فراوان برای هرچیزی که به من دادی که بهترین بوده؛ حتی همین ام اس. 

الهی آرزوهای خوبت یک به یک سراغت بیایند،  تو! تویی که اینجارا میخوانی. 

الهی آمین