آرامم
پرسیده بودی چطور میتوان آرامش را دعوت کرد به زندگی.
راهکارهای من تا آنجا که یادم هست.
خدایا به دنیای ما آرامش ببخش. همه موجودات زنده سزاوار زندگی کردن هستند تنها ما نیستیم؛ هر جانداری سزاوار احترام و نگه داری و نوازش است. برخی از آنها چند روزی ساکن سیاره هستند و برخی سالها؛ همه ما به هم نیاز داریم برای زیستن. کار خداوند بی حکمت نبوده پس با خرافات مردمی دیگر ارزش آفریدهای خداوند را زیر سوال نبریم. شوم بودن؛ نجس بودن؛ بی چشم و رو بودن و از این حرفهای بی پایه اقوام دیگر را قرقره نکنیم.
ساعتی در هفته در طبیعت بگذرانیم، زیر درختی بنشینیم با چشم بسته و پاهای برهنه را روی زمین بخشنده بگذاریم. به حیوانی غذا بدهیم.
گرسنه ای را حتا با یک لقمه نان و پنیر و گردو و خرما که کمترین است سیر کنیم.
یکماه از خرج بیجایمان بزنیم؛ از آنها که بدون آن زنده می مانیم و با پولش دل کسی را شادکنیم، به هم کمک کنیم؛ دری را برای هم باز کنیم. با احترام حرف بزنیم. به دوستان اجازه بدهیم خودشان بگویند تا ما بپرسیم.
خدا را خودمان بشناسیم ؛ نه از راه دلالان و کاسبان دین.
ازگوشهایمان یشتر استفاده کنیم؛ پیشداوری نکنیم. الکو های اشتباه گذشته را دور بریزیم.
مهربانی کنیم با همه چیزو همه کس؛ با همه ذرات هستی.
با خودمان خلوت کنیم. همه چیز را مرتب کنیم؛ شلوغی اطراف و خانه و آفیس سبب پریشانی ذهن میشود.
ایمان مطلق به خدا که کلید دار و نگه بان فقط اوست بی واسطه و تمام و کمال.
با همه جانداران مهربان باشید و رسیدگی کنید؛ کمک به حیوانات آرامش و برکت زیادی برای ما می آورد.
برای هم دعا کنیم؛ از به کار بردن واژه هایی چون لعنت و مرگ بر این و آن پرهیزکنیم چون بار منفی به زندگیمان باز میگردد.
موزیک بی کلام و آرام و کلاسیک گوش دهیم.
سپاسگزاری هر زمان و هر جا حتی در ناراحتی سپاسگزار داشته هامون باشیم.
خودمان را به خدا بسپاریم و با لبخند وارد شویم.
